Menu

Wiedza

Dlaczego pary zgłaszają się na terapie

Dlaczego pary zgłaszają się na terapie?

,

Codzienne napięcia, nieporozumienia, oddalanie się od siebie, brak bliskości – to tylko niektóre z powodów, dla których pary szukają wsparcia. Terapia par nie musi być „ostatnią deską ratunku” – to świadomy krok w stronę lepszego zrozumienia siebie nawzajem i odbudowy relacji.

  1. Rozczarowanie relacją i chęć jej poprawy

Z czasem wiele par doświadcza spadku satysfakcji ze związku. Codzienność, obowiązki, rutyna i niespełnione oczekiwania mogą prowadzić do uczucia rozczarowania. Partnerzy mogą mieć poczucie, że związek nie spełnia już ich emocjonalnych potrzeb lub że oddalili się od siebie. Terapia staje się wtedy przestrzenią do odbudowy więzi, zrozumienia swoich potrzeb oraz oczekiwań wobec relacji, a także wypracowania sposobów na poprawę jakości wspólnego życia.

  1. Kłótnie i problemy w komunikacji

Częste konflikty, nieumiejętność słuchania się nawzajem, narastające nieporozumienia lub wzorce komunikacyjne pełne krytyki, obwiniania i unikania – to jedne z najczęstszych przyczyn wizyty u terapeuty. Parom często brakuje narzędzi, by rozmawiać konstruktywnie o trudnych sprawach. Terapia może pomóc rozwinąć zdrowsze sposoby porozumiewania się, poprawić umiejętność wyrażania emocji oraz słuchania z empatią.

  1. Brak szczęścia w związku i zmniejszenie zaangażowania z relacji

Kiedy jedna lub obie osoby w parze zaczynają odczuwać brak radości i satysfakcji w związku, może dojść do emocjonalnego dystansu, obojętności lub nawet przeniesienia zaangażowania poza relację – np. w pracę, hobby, inne osoby. Taka sytuacja często prowadzi do osłabienia więzi i poczucia osamotnienia w związku. Terapia daje możliwość zbadania przyczyn tego wycofania i poszukiwania drogi do odbudowania więzi oraz zaangażowania.

  1. Problemy z intymnością

Trudności w sferze intymnej – zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej – są często tematem tabu, a jednocześnie istotnym źródłem napięcia w związku. Mogą one obejmować spadek libido, różnice w potrzebach seksualnych, trudności w okazywaniu bliskości, czy skutki traum. Terapia par pozwala na bezpieczne omówienie tych tematów, zrozumienie źródeł problemów i poszukiwanie rozwiązań z poszanowaniem granic obu stron.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Światowy Dzień Rodziny

Światowy Dzień Rodziny – Jak wspierać dzieci w rodzinnych relacjach?

15 maja obchodzimy Światowy Dzień Rodziny – wyjątkowy czas, który przypomina, jak ogromną wartość ma wspólnota i bliskość. To doskonała okazja, by przyjrzeć się temu, co wzmacnia rodzinne więzi, ale też co może być wyzwaniem – szczególnie wtedy, gdy w rodzinie pojawiają się dzieci, a wraz z nimi… rywalizacja.

Gdy rodzeństwo rywalizuje o uwagę rodziców

Rodzeństwo potrafi się wspierać, kochać, ale i kłócić. Czasem nawet bardzo intensywnie. Dla wielu rodziców bójki, przepychanki i zazdrość są codziennością. Co jednak ważne – rywalizacja między dziećmi nie zawsze oznacza coś złego.

Niektóre dzieci zaczynają konkurować o uwagę rodziców, biją się, kłócą – bo chcą poczuć się zauważone. Inne czują, że brat czy siostra mają więcej przywilejów, są faworyzowani, a to rodzi frustrację. Właśnie dlatego tak ważne jest, by każdy z rodziców znalazł czas tylko dla jednego dziecka, choćby na krótką wspólną aktywność bez udziału rodzeństwa.

Psychologowie podkreślają, że duch współzawodnictwa jest naturalny. Dzieci rywalizują nie dlatego, że nie kochają rodziców – ale dlatego, że się rozwijają, uczą granic, budują poczucie własnej wartości.

Czego rodzice nie powinni robić?

Choć konflikty między dziećmi są czymś normalnym, to nie można akceptować przemocy jako normy. Rodzice powinni umieć rozróżnić, kiedy interweniować, a kiedy pozwolić dzieciom na samodzielne rozwiązanie konfliktu.

Oto kilka rzeczy, których warto unikać:

  • Nie graj roli arbitra w każdej sytuacji.
  • Nie faworyzuj żadnego z dzieci.
  • Nie narzekaj na dzieci przy nich samych.
  • Nie zadawaj pytań typu „dlaczego ty zawsze?” – one nie prowadzą do rozwiązania.
  • Nie narzucaj nierealnych wzorców „idealnej” rodziny.

Zamiast tego warto:

  • Zachęcać dzieci do samodzielnego rozwiązywania sporów.
  • Traktować każde dziecko indywidualnie – z jego temperamentem i emocjami.
  • Doceniać dobre zachowania.
  • Wprowadzić jasne zasady i granice.
  • Obserwować zdrowie dziecka, także emocjonalne.
  • Nie bać się szukać pomocy u specjalisty, jeśli sytuacja nas przerasta.

Nowy członek rodziny – jak przygotować dziecko na narodziny rodzeństwa?

Kiedy na świat ma przyjść nowy brat lub siostra, wielu rodziców zastanawia się, jak powiedzieć o tym starszemu dziecku i jak sprawić, by nie czuło się zagrożone.

Wszystko zależy od wieku i charakteru dziecka. Niektóre maluchy będą podekscytowane i chętnie pomogą przy kompletowaniu wyprawki, inne odczują silną zazdrość – bo nagle muszą „dzielić się” rodzicami.

O czym warto pamiętać?

  • Czekaj na pytania dziecka – nie spiesz się z informacją, daj mu czas.
  • Mów szczerze – noworodek nie będzie od razu partnerem do zabawy.
  • Czytaj książeczki o ciąży i opiece nad niemowlakiem – to może oswoić temat.
  • Angażuj dziecko w zakupy i przygotowania – niech wybierze kocyk czy zabawkę dla rodzeństwa.
  • Zadbaj o poczucie bezpieczeństwa – zapewniaj, że nadal jest dla Ciebie ważne i kochane.

I przede wszystkim: nie zostawiaj dziecka samego z niemowlakiem – nawet jeśli wydaje się spokojne. To zbyt duża odpowiedzialność i ryzyko nieprzewidzianych zachowań.

Zazdrość? To zupełnie normalne

Rodzice często pytają, co zrobić, gdy starsze dziecko jest zazdrosne o malucha. Odpowiedź jest prosta, choć niełatwa: zaakceptuj tę zazdrość. Dziecko nie robi nic złego, wyrażając lęk przed utratą uwagi i miłości.

Dlatego:

  • Spędzajcie czas tylko we dwoje – nawet 15 minut dziennie może zdziałać cuda.
  • Nie wywoź dziecka „do babci”, by „odciążyć je” po narodzinach rodzeństwa.
  • Pozwól dziecku „bawić się” w opiekuna – może dostać lalkę i pielęgnować ją jak niemowlę.
  • Jeśli to możliwe, rozważ zapisanie starszego dziecka do przedszkola – zajęcia i nowe doświadczenia mogą rozładować napięcia.

Rodzina to proces

Rodzina nie jest „gotowa” od razu. Tworzy się codziennie – w rozmowach, sprzeczkach, przytuleniach i wyzwaniach. W Światowy Dzień Rodziny warto przypomnieć sobie, że najważniejsze to być obecnym, uważnym i gotowym do słuchania. Bo dla dziecka największym wsparciem nie są idealni rodzice, ale ci, którzy naprawdę są.

Terapia neurologopedyczna po udarze

Terapia neurologopedyczna po udarze

, ,

Terapia neurologopedyczna po udarze – klucz do odzyskania sprawności komunikacyjnej

Udar mózgu, urazy czaszkowo-mózgowe czy inne incydenty neurologiczne potrafią w jednej chwili odmienić życie – zarówno osoby chorej, jak i jej bliskich. Oprócz problemów ruchowych czy poznawczych, bardzo często pojawiają się również trudności z mową, rozumieniem, czy nawet połykaniem. W takich sytuacjach nieocenioną pomocą okazuje się terapia neurologopedyczna.

Czym zajmuje się neurologopeda?

Neurologopeda to specjalista, który łączy wiedzę logopedyczną z neurologią. Pracuje z osobami, które z powodu uszkodzenia mózgu mają problemy z:

  • mówieniem (afazja, dyzartria),
  • rozumieniem mowy,
  • czytaniem i pisaniem,
  • połykaniem (dysfagia).

Terapia neurologopedyczna ma na celu przywrócenie lub kompensację utraconych funkcji komunikacyjnych i bezpiecznego połykania, co wpływa bezpośrednio na jakość życia i samodzielność pacjenta.

 

Jak wygląda terapia po udarze lub urazie mózgu?

Terapia zawsze jest indywidualnie dostosowana do pacjenta – zależy od rodzaju i rozległości uszkodzenia mózgu, a także wieku i ogólnego stanu zdrowia chorego. Proces ten może obejmować:

  • ćwiczenia artykulacyjne – poprawiające wyraźność mowy,
  • stymulację rozumienia i nazywania – np. za pomocą obrazków, gier językowych, technologii,
  • rehabilitację funkcji poznawczych – uwagi, pamięci, koncentracji,
  • terapię połykania – naukę bezpiecznego przyjmowania pokarmów,
  • współpracę z rodziną – wskazówki, jak wspierać chorego w domu.

 

Ćwiczenia wspierające mowę i sprawność narządów mowy po udarze, które można wykonywać w domu

W pierwszych tygodniach po udarze warto regularnie wykonywać proste ćwiczenia usprawniające język, wargi i mięśnie twarzy. Pomagają one nie tylko w poprawie wyrazistości mowy, ale też w ocenie zakresu porażenia i postępów terapii. Poniższe ćwiczenia wykonuj 1–2 razy dziennie, najlepiej przed lustrem

Ćwiczenia języka:

  • „Lizanie lodów” – wystaw język maksymalnie do przodu i powoli cofaj go do ust. Powtórz 5 razy. To ćwiczenie pokazuje sprawność mięśni języka.
  • Dotykanie różnych punktów wokół ust:
    – czubkiem języka dotknij górnych zębów,
    – dolnych zębów,
    – górnej wargi,
    – dolnej wargi.
    Powtarzaj w wolnym tempie, zachowując dokładność.
  • „Wahadełko” – przesuwaj język od jednego do drugiego kącika ust, nie ruszając głową.
  • „Liczenie zębów” – przejedź czubkiem języka po górnych zębach, potem po dolnych, tak jakbyś je liczył.
  • Ćwiczenie głoski „l” – dotknij czubkiem języka podniebienia tuż za górnymi zębami i powiedz: l… l… lllll.

Ćwiczenia warg i policzków:

  • Oblizywanie warg – zataczaj językiem kółka wokół warg, najpierw w jedną, potem w drugą stronę.
  • Nadmuchiwanie policzków – wypełnij powietrzem jeden policzek, potem drugi. Można delikatnie uciskać je palcem, aby język stawiał opór.
  • Zaciskanie warg – mocno ściśnij usta, przytrzymaj 5 sekund i rozluźnij.

Ćwiczenia mimiczne – dla mięśni całej twarzy:

  • „Zdziwienie” – szeroko otwórz oczy i unieś brwi jak najwyżej. Utrzymaj przez 5 sekund.
  • „Marszczenie brwi” – ściągnij brwi do środka jak przy złości, utrzymaj i rozluźnij.
  • „Zakręcone usta” – kieruj zaciśnięte wargi raz w lewą, raz w prawą stronę – jakbyś był niezdecydowany.
  • Naprzemienne unoszenie i ściąganie brwi – ćwiczenie koordynacyjne, które wspiera kontrolę mimiki.

 

Dlaczego warto jak najszybciej rozpocząć terapię?

Plastyczność mózgu – czyli jego zdolność do reorganizacji i tworzenia nowych połączeń nerwowych – jest największa w pierwszych miesiącach po uszkodzeniu. To właśnie wtedy intensywna rehabilitacja, w tym neurologopedyczna, może przynieść największe efekty.

Jednak nawet jeśli od incydentu minęło więcej czasu, nie warto się poddawać – terapia może poprawić komunikację, a nawet częściowo przywrócić utracone funkcje.

Neurologopeda to nie tylko „specjalista od mowy” – to partner w trudnej drodze powrotu do sprawności i samodzielności po udarze. Współpraca z nim może znacząco wpłynąć na komfort codziennego funkcjonowania chorego i jego bliskich.

Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich doświadczył udaru lub urazu neurologicznego, nie zwlekaj z konsultacją neurologopedyczną. Każdy dzień rehabilitacji to krok w stronę większej niezależności.

Małgorzata Romanowska

Logopeda, neurologopeda Małgorzata Romanowska

Kompleksowa diagnostyka oraz terapia logopedyczna i neurologopedyczna. Małgorzata Romanowska posiada doświadczenie w pracy zarówno z dziećmi, jak i dorosłymi z różnego rodzaju zaburzeniami mowy i języka. Wspiera rozwój mowy u dzieci z grupy ryzyka okołoporodowego oraz prowadzi rehabilitację pacjentów po udarach i urazach neurologicznych.

Zakres usług obejmuje m.in.:

  • rehabilitację neurologopedyczną po udarach i innych incydentach neurologicznych, które skutkowały utratą mowy,
    · diagnozę i terapię dzieci z ośrodkowo uwarunkowanymi zaburzeniami mowy i języka (takimi jak afazja, dyzartria, alalia, niedokształcenia mowy o typie afazji, dysglosja),
    · terapię niepłynności mowy u dzieci, młodzieży i dorosłych,
    · terapię opóźnionego rozwoju mowy,
    · profilaktykę logopedyczną,
    · wspieranie rozwoju prawidłowej mowy od najwcześniejszych etapów życia dziecka,
    · terapię dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwoju,
    · stymulację komunikacji u dzieci z zaburzeniami słuchu oraz niepełnosprawnością intelektualną,
    · diagnozę i korektę nieprawidłowej artykulacji.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Mutyzm wybiórczy – co musisz wiedzieć

Mutyzm wybiórczy – co musisz wiedzieć?

,

Mutyzm wybiórczy

Mutyzm wybiórczy to zaburzenie o podłożu lękowym, które charakteryzuje się wybiórczym brakiem mówienia w niektórych sytuacjach, pomimo prawidłowego funkcjonowania aparatu mowy i rozumienia języka. Dzieci z mutyzmem wybiórczym mogą rozmawiać swobodnie w domu, z rodziną, a w innych sytuacjach społecznych (np. w szkole, przedszkolu) całkowicie milczeć, nawet jeśli rozumieją, co się do nich mówi.

O dzieciach z mutyzmem często mówi się, że są po prostu „spokojne”, „nieśmiałe”, „wycofane” i że „z tego wyrosną”. Nic bardziej mylnego. Dziecko z mutyzmem nie milczy z wyboru – ono po prostu nie może mówić w określonych sytuacjach społecznych, mimo że w innych warunkach mówi swobodnie.

Czym jest mutyzm wybiórczy?

Zgodnie z klasyfikacją diagnostyczną DSM-IV (APA, 2000, str. 127):

„Mutyzm wybiórczy to zaburzenie wieku dziecięcego charakteryzujące się stałą niemożnością mówienia w wybranych sytuacjach społecznych (w których mówienie jest oczekiwane – np. w szkole czy przedszkolu), mimo swobodnego mówienia w innych sytuacjach.”

Mutyzm wybiórczy nie jest więc zaburzeniem językowym czy logopedycznym, lecz zaburzeniem lękowym. Jego przyczyną nie jest brak umiejętności mówienia, lecz silny lęk przed mówieniem w określonych warunkach.

Fakty i mity o mutyzmie wybiórczym

❌ Mit 1: Mutyzm wybiórczy wynika z traumy

To jedno z najczęściej powtarzanych błędnych przekonań. Choć traumatyczne doświadczenia mogą pogłębiać objawy, nie są główną przyczyną tego zaburzenia. Większość dzieci z mutyzmem nie doświadczyła żadnego poważnego urazu psychicznego. Zaburzenie to ma raczej podłoże lękowe i temperamentalne – często występuje u dzieci bardzo wrażliwych, z tendencją do reagowania silnym stresem w sytuacjach społecznych.

❌ Mit 2: Dziecko z tego wyrośnie

Brak odpowiedniego wsparcia i terapii nie sprawia, że mutyzm znika, ale powoduje, że „przekształca się” – często w poważniejsze zaburzenia emocjonalne, takie jak fobia społeczna, zaburzenia lękowe, a nawet depresja w okresie dorastania.

❌ Mit 3: To tylko problem z mówieniem

Nie. Mutyzm wybiórczy to nie problem z aparatem mowy, a głęboko zakorzenione zaburzenie lękowe. Terapia logopedyczna może być pomocna jako wsparcie, ale nie może być jedyną formą leczenia. Główna praca terapeutyczna musi się odbywać z psychologiem lub psychoterapeutą znającym specyfikę tego zaburzenia.

❌ Mit 4: Mutyzm jest trudny do leczenia i często nieuleczalny

To nieprawda. Choć mutyzm wybiórczy bywa trudny w diagnozie i leczeniu, odpowiednio prowadzona terapia potrafi przynieść bardzo dobre efekty. Kluczem jest zrozumienie mechanizmów zaburzenia, indywidualne podejście oraz zespół specjalistów współpracujących z rodziną i szkołą dziecka.

Na czym polega terapia?

Terapia mutyzmu wybiórczego wymaga zaangażowania wielu osób: psychologa, terapeuty, logopedy, rodziców oraz nauczycieli. Niezwykle ważna jest też cierpliwość i konsekwencja.

Oto najważniejsze zasady terapii:

✅ Mówienie nie jest celem terapii, ale jej skutkiem ubocznym – celem jest obniżenie poziomu lęku, odbudowanie poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie dziecka.

✅ Praca terapeutyczna koncentruje się na emocjach dziecka, nie na wymuszaniu mówienia.

✅ Terapia polega na eliminowaniu wzmacniających mechanizmów lękowych i stopniowym przyzwyczajaniu dziecka do trudnych sytuacji (tzw. ekspozycja).

✅ Rodzice są nieodzowną częścią procesu terapeutycznego – uczą się jak wspierać dziecko, nie wywierać presji i budować bezpieczne otoczenie.

✅ Szkoła lub przedszkole muszą być włączone w proces terapeutyczny – nauczyciele powinni zostać przeszkoleni, jak postępować z dzieckiem z mutyzmem.

Dlaczego warto działać szybko?

Zwlekanie z podjęciem terapii naraża dziecko na dalsze pogłębianie trudności i rozwój wtórnych zaburzeń, takich jak izolacja społeczna, niskie poczucie własnej wartości czy lęki społeczne.

Szukasz pomocy?

Jeśli Twoje dziecko nie mówi w przedszkolu, szkole, na placu zabaw, ale w domu rozmawia swobodnie – nie czekaj. Zgłoś się do psychologa, który ma doświadczenie w pracy z mutyzmem wybiórczym.

Spektrum autyzmu w dorosłości

Spektrum autyzmu w dorosłości

, , ,

Spektrum autyzmu przez długi czas było utożsamiane głównie z dziećmi. Dopiero w ostatnich dekadach zaczęto coraz szerzej mówić o tym, że osoby autystyczne nie „wyrastają” z autyzmu. Jest to temat wciąż zbyt mało obecny w debacie publicznej, a jednocześnie kluczowy dla zrozumienia potrzeb wielu osób.

 

Czy z autyzmu się wyrasta?

To jedno z najczęściej zadawanych pytań przez rodziców dzieci w spektrum autyzmu. Krótka odpowiedź brzmi: nie. Autyzm to trwała cecha rozwojowa, a nie choroba, z której można „wyzdrowieć” lub się „wyleczyć”. Choć niektóre objawy mogą się z czasem zmieniać, a osoby autystyczne często uczą się strategii radzenia sobie w neurotypowym świecie, podstawowe różnice neurologiczne pozostają.

Badania pokazują, że choć u części osób diagnozowanych we wczesnym dzieciństwie następuje pewna poprawa funkcjonowania społecznego w dorosłości, to autyzm nie zanika. W rzeczywistości wiele dorosłych osób autystycznych relacjonuje, że ich trudności stają się bardziej widoczne w dorosłym życiu, szczególnie w kontekście pracy, relacji i samodzielności.

 

Późna diagnoza jako „odkrycie siebie” w dorosłości

W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby dorosłych diagnozowanych w spektrum autyzmu – zwłaszcza kobiet. Wynika to z lepszego zrozumienia różnorodnych form prezentowania się autyzmu oraz z większej świadomości społecznej.

Wielu dorosłych po latach życia z niezrozumiałymi trudnościami interpersonalnymi, sensorycznymi czy poznawczymi – nagle odkrywa, że ich sposób funkcjonowania ma nazwę. Diagnoza psychologa bywa momentem ulgi.

Jak podkreśla dr Devon Price w książce „Unmasking Autism”, wielu dorosłych przez całe życie maskuje swoje objawy, by dopasować się do społecznych norm, co prowadzi do chronicznego stresu i wypalenia.

 

Maskowanie i wypalenie autystyczne

Zjawisko tzw. „maskowania” (ang. masking) jest szczególnie powszechne wśród dorosłych osób autystycznych. Polega na świadomym lub nieświadomym ukrywaniu swoich naturalnych zachowań i dostosowywaniu się do neurotypowego stylu komunikacji i zachowania.

Choć maskowanie może ułatwić funkcjonowanie w społeczeństwie, ma swoją cenę – prowadzi do autystycznego wypalenia (ang. autistic burnout), zjawiska opisywanego jako skrajne wyczerpanie psychiczne i fizyczne, często mylone z depresją. Badania prowadzone na University of Surrey wskazują, że wypalenie może prowadzić do pogorszenia zdrowia psychicznego i zwiększonego ryzyka samobójstw wśród dorosłych autystycznych.

 

Autyzm a życie zawodowe

Dorośli autystyczni często spotykają się z barierami na rynku pracy – od problemów z rekrutacją, przez trudności z utrzymaniem się w środowisku biurowym, po niezrozumienie ze strony współpracowników.

Organizacje takie jak Auticon czy Specialisterne pokazują jednak, że przy odpowiednim wsparciu, osoby w spektrum mogą odnosić sukcesy w pracy – szczególnie tam, gdzie liczy się skrupulatność, logiczne myślenie czy innowacyjność.

 

Systemowe braki – niewidzialni dorośli

Większość systemów wsparcia (zarówno zdrowotnych, jak i społecznych) koncentruje się na dzieciach. Dorośli autystyczni często zostają pozbawieni opieki, wsparcia terapeutycznego czy odpowiedniego dostępu do diagnozy.

W Polsce sytuacja ta powoli się zmienia, jednak nadal brakuje specjalistów pracujących z dorosłymi oraz programów wspierających ich samodzielność, zdrowie psychiczne i integrację społeczną.

 

W Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu oferujemy pomoc zarówno dzieciom jak i dorosłym w spektrum autyzmu. Umów się na konsultację.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Dziecko a rozwód rodziców

Dziecko a rozwód rodziców

,

Rozwód to jeden z najtrudniejszych momentów w życiu dorosłych, ale dla dziecka może być to jeszcze bardziej skomplikowane i bolesne. Często nie rozumie ono w pełni, dlaczego rodzice się rozstają, a zmiana dotychczasowej rzeczywistości może wywoływać w nim lęk, smutek czy poczucie winy. Jak pomóc dziecku przejść przez ten proces w jak najbardziej łagodny sposób?

Jak rozwód wpływa na dziecko?

Każde dziecko przeżywa rozwód rodziców inaczej. Wiele zależy od jego wieku, temperamentu, wcześniejszych doświadczeń i tego, w jaki sposób rodzice radzą sobie z sytuacją.

Mogą pojawić się różne reakcje emocjonalne:

  • Smutek i żal – dziecko może odczuwać stratę, porównywalną do żałoby.
  • Lęk i niepewność – zmieniają się zasady życia, rutyna, a dziecko może bać się o przyszłość.
  • Złość – na rodziców, sytuację lub na siebie.
  • Poczucie winy – dzieci często myślą, że to ich zachowanie przyczyniło się do rozwodu.

Długoterminowe skutki rozwodu zależą od tego, jak rodzice podejdą do sytuacji. Dobrze jest współpracować i zapewniać dziecku stabilność.

Jak wspierać dziecko w trakcie rozwodu?

  1. Zapewnij dziecku poczucie bezpieczeństwa

Najważniejsze, co możesz zrobić, to pokazać dziecku, że nadal jest kochane i że oboje rodziców pozostaje częścią jego życia. Nawet jeśli wszystko się zmienia, Twoja miłość do dziecka powinna pozostać taka sama.

– Zapewnij je, że rozwód nie jest winą dziecka.

– Utrzymuj stabilność.

– Jeśli to możliwe, unikaj nagłych zmian, takich jak przeprowadzka czy zmiana szkoły.

  1. Unikaj konfliktów przy dziecku

Dziecko nie powinno być świadkiem kłótni czy napiętych rozmów między rodzicami.

– Nie każ dziecku wybierać którejś ze stron.

– Nie używaj go jako osoby do przekazywania informacji drugiemu rodzicowi.

– Nie obciążaj go swoimi emocjami.

  1. Zachęcaj do wyrażania emocji

Dzieci różnie reagują na rozwód. Niektóre zamykają się w sobie, inne wykazują zachowania agresywne, jeszcze inne wydają się, jakby nic się nie zmieniło – to jednak nie oznacza, że nic nie czują.

– Rozmawiaj z dzieckiem i pozwól mu mówić o swoich uczuciach.

– Akceptuj wszystkie emocje – również te trudne, jak złość czy smutek.

– Zachęcaj do ekspresji przez rysunek, zabawę czy pisanie.

  1. Daj dziecku czas

Każde dziecko przetwarza zmiany we własnym tempie. Niektóre szybko odnajdą się w nowej sytuacji, inne będą potrzebować miesięcy, a nawet lat.

– Bądź cierpliwy i nie oczekuj, że „wszystko wróci do normy” w ciągu kilku tygodni.

– Obserwuj, czy nie pojawiają się niepokojące sygnały, takie jak wycofanie, problemy w szkole czy zmiany w zachowaniu.

  1. Nie bój się szukać wsparcia

Zarówno dziecko, jak i rodzice mogą potrzebować pomocy z zewnątrz. Nie ma w tym nic złego – to oznaka troski i odpowiedzialności.

– Rozważ konsultację z psychologiem dziecięcym, jeśli dziecko ma trudności z adaptacją.

– Rozmawiaj z nauczycielami – mogą pomóc w monitorowaniu samopoczucia dziecka.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko potrzebujecie wsparcia w trakcie rozwodu – zapisz się na konsultację z psychologiem lub psychoterapeutą w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online

Wybiórczość pokarmowa Bemowo

Wybiórczość pokarmowa u dzieci w spektrum autyzmu

, ,

Wybiórczość pokarmowa to problem, który dotyka znaczną część dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD). Choć z pozoru może wydawać się jedynie “wybrzydzaniem”, w rzeczywistości stanowi poważne wyzwanie – zarówno dla rodziny, jak i dla rozwoju dziecka.

 

Czym jest wybiórczość pokarmowa?

Wybiórczość pokarmowa to ograniczenie diety do bardzo wąskiego zakresu produktów spożywczych. Dzieci z autyzmem często odrzucają konkretne grupy pokarmowe – np. warzywa, mięsa czy potrawy o określonej konsystencji. Niektóre dzieci jedzą jedynie kilka wybranych potraw, często te same każdego dnia, a jakakolwiek próba zmiany kończy się silnym sprzeciwem.

 

Skąd się bierze wybiórczość pokarmowa u dzieci z ASD?

Dzieci w spektrum autyzmu mogą doświadczać jedzenia zupełnie inaczej niż dzieci neurotypowe. Główne przyczyny wybiórczości to:

  • Nadwrażliwość sensoryczna – niektóre smaki, zapachy, tekstury czy nawet dźwięki wydawane przez jedzenie (np. chrupanie) są odbierane jako nieprzyjemne lub wręcz bolesne.
  • Problemy z rutyną i zmianą – dzieci z ASD często czują się bezpiecznie w znanych schematach. Nowe potrawy wywołują stres i niepokój.
  • Złe doświadczenia z jedzeniem – np. zakrztuszenie się, refluks, bóle brzucha mogą wywołać lęk przed spożywaniem konkretnych produktów.
  • Trudności z komunikacją – dziecko może nie potrafić zakomunikować, co dokładnie mu przeszkadza, co prowadzi do ogólnego unikania jedzenia.

 

Dlaczego lepiej nie ignorować wybiórczości pokarmowej?

Długotrwała wybiórczość pokarmowa może prowadzić do:

  • niedoborów witamin i składników odżywczych,
  • zahamowania wzrostu i rozwoju,
  • problemów metabolicznych i trawiennych,
  • napięć w rodzinie i codziennych konfliktów.

 

Współpraca psychologa i psychodietetyka – klucz do sukcesu

Terapia wybiórczości pokarmowej nie powinna opierać się wyłącznie na próbach „przekonania” dziecka do jedzenia. Potrzebne jest całościowe podejście, w którym uczestniczą:

Psycholog dziecięcy:

  • analizuje zachowania dziecka i przyczyny lęków,
  • pracuje nad budowaniem poczucia bezpieczeństwa,
  • pomaga dziecku radzić sobie ze stresem i emocjami związanymi z jedzeniem,
  • wspiera rodziców w budowaniu pozytywnej atmosfery podczas spożywania posiłków.

Psychodietetyk:

  • ocenia aktualny stan odżywienia dziecka,
  • dobiera dietę zgodną z preferencjami i możliwościami sensorycznymi,
  • wprowadza nowe produkty w sposób łagodny, małymi krokami,
  • edukuje rodziców, jak modyfikować potrawy i przemycać wartościowe składniki.

 

Jak może wyglądać terapia?

Terapia zawsze powinna być dopasowana indywidualnie do dziecka i może wyglądać następująco:

  1. Etap diagnozy

– analiza wywiadu z rodzicami, obserwacja dziecka, ocena jego nawyków i reakcji na różne bodźce sensoryczne.

  1. Budowanie relacji i zaufania

– praca psychologa nad stworzeniem bezpiecznej przestrzeni i redukcją lęków związanych z jedzeniem.

  1. Ekspozycja na nowe produkty

– stopniowe oswajanie dziecka z nowymi zapachami, kolorami, teksturami, bez presji na natychmiastowe spożycie.

  1. Praca w domu

– rodzice uczą się wspierać dziecko w eksplorowaniu nowych smaków w codziennym środowisku.

  1. Stała analiza postępów i dostosowywanie strategii

– regularne spotkania ze specjalistami, modyfikowanie planu terapeutycznego w zależności od efektów.

 

Rola rodziców

Rodzice są nieodzowną częścią całego procesu. Ich cierpliwość, zaangażowanie i konsekwencja są kluczem do sukcesu. Dlatego tak ważne jest, by byli odpowiednio wspierani przez zespół specjalistów – nie tylko merytorycznie, ale również emocjonalnie.

Wybiórczość pokarmowa u dzieci z autyzmem to złożony problem wymagający delikatności i profesjonalnego podejścia. Dzięki współpracy specjalistów – psychologa i psychodietetyka -możliwe jest nie tylko rozszerzenie diety dziecka, ale też poprawa jego jakości życia. Terapia nie daje efektów z dnia na dzień, ale cierpliwość i spójne działania przynoszą realne, trwałe zmiany.

Szukasz pomocy dla swojego dziecka? Zapisz się na konsultację w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu.

Wiosenna depresja

Dlaczego wiosną dopada niektórych depresja i jak sobie z nią radzić?

,

Wiosna to czas, który większości z nas kojarzy się z nowym początkiem, energią i pozytywnym nastawieniem. Przyroda budzi się do życia, dni stają się dłuższe, a słońce częściej gości na niebie. Paradoksalnie jednak, dla niektórych ten okres może wiązać się z pogorszeniem samopoczucia – zjawiskiem znanym jako wiosenna depresja. Dlaczego tak się dzieje i jak sobie z nią radzić?

Czym jest wiosenna depresja?

Wiosenna depresja jest formą depresji sezonowej, znanej również jako SAD (ang. Seasonal Affective Disorder). Charakteryzuje się tym, że epizody depresyjne pojawiają się cyklicznie wraz z nastaniem wiosny lub lata. W przeciwieństwie do typowej depresji zimowej, która wiąże się z brakiem światła słonecznego, wiosenna depresja, nazywana czasem „odwróconym SAD”, pojawia się w okresie wydłużających się dni i większej ilości słońca. Stan ten jest oficjalnie uznawany za zaburzenie depresyjne MDD (ang. Major Depressive Disorder) z sezonowością. Objawy wiosennej depresji są podobne do tych występujących w przypadku dużych zaburzeń depresyjnych.

Objawy wiosennej depresji

Osoby cierpiące na wiosenną depresję mogą doświadczać wielu objawów typowych dla depresji, w tym:

  • Ogólny niski nastrój, obejmujący uporczywe uczucie smutku i beznadziejności.
  • Utrata zainteresowania czynnościami, które wcześniej sprawiały przyjemność.
  • Trudności w znalezieniu motywacji do codziennych obowiązków.
  • Zmienność nastroju.
  • Wycofanie lub poczucie niepokoju.
  • Zaburzenia snu, takie jak bezsenność.
  • Kłopoty z koncentracją i zapamiętywaniem informacji.
  • Zmiany apetytu, prowadzące do utraty lub przyrostu masy ciała.
  • Niezwykłe pobudzenie lub drażliwość.
  • Uczucia złości lub agresji.
  • W cięższych przypadkach mogą pojawić się myśli samobójcze.
  • Może wystąpić uczucie smutku i beznadziejności bez wyraźnej przyczyny.

Aby można było mówić o depresji, przez co najmniej dwa tygodnie bez przerwy muszą występować dwa objawy osiowe (obniżony nastrój i utrata zainteresowań) oraz co najmniej dwa dodatkowe.

Możliwe przyczyny wiosennej depresji

Eksperci nie są do końca pewni, co dokładnie powoduje wiosenną depresję, ale istnieje kilka potencjalnych teorii:

  • Zakłócenie rytmu dobowego: W okresie przesilenia wiosennego dochodzi do zakłócenia naturalnego rytmu dobowego.
  • Wahania hormonów: Poziom serotoniny (hormonu wpływającego na sen i nastrój) i melatoniny (hormonu regulującego sen) podlega wahaniom w związku ze zmianami w ilości światła słonecznego.
  • Osłabienie organizmu po zimie: Ogólny spadek formy psychofizycznej po okresie zimowym może nasilać wahania nastroju.
  • Zwiększona ilość światła i ciepła: Dla niektórych osób nagły wzrost światła dziennego i temperatury może być czynnikiem wyzwalającym depresję.
  • Alergie: Badania sugerują, że osoby uczulone na pyłki mogą doświadczać pogorszenia nastroju w dniach o wysokim stężeniu alergenów.
  • Czynniki ryzyka: Do innych potencjalnych czynników ryzyka zalicza się płeć (kobiety częściej doświadczają sezonowego nasilenia objawów, ale mężczyźni mogą mieć cięższe objawy), historię chorób psychicznych w rodzinie, zdiagnozowaną chorobę afektywną dwubiegunową oraz zmiany związane z pracą.

Przesilenie wiosenne a depresja wiosenna

Wiele osób doświadcza przesilenia wiosennego, które charakteryzuje się wahaniami nastroju, apatią i zniechęceniem. Jednak w przypadku przesilenia, te zmiany nastroju zazwyczaj są krótkotrwałe i nie są tak silnie ograniczające w codziennym życiu. Osoby doświadczające przesilenia wciąż mogą znaleźć chwile radości i nie porzucają swoich ulubionych zajęć, a ich nastrój w większym stopniu reaguje na zewnętrzne okoliczności.

Jeśli jednak wahania nastroju powtarzają się co roku wiosną, utrzymują się przez co najmniej dwa tygodnie bez przerwy i nic nie jest w stanie tego zmienić, istnieje duże prawdopodobieństwo, że cierpisz na wiosenną depresję sezonową.

Kiedy szukać pomocy?

Niezależnie od tego, czy podejrzewasz u siebie jedynie przesilenie wiosenne, czy też wiosenną depresję, warto rozważyć konsultację z psychologiem lub psychoterapeutą. Specjaliści posiadają wiedzę i doświadczenie w diagnozowaniu i leczeniu depresji. Nie warto zwlekać i rezygnować z aktywnego życia. Pomoc specjalisty może nie tylko uwolnić cię od choroby, ale także zapobiec nawrotom w przyszłości.

Jak sobie radzić z wiosenną depresją?

Istnieje kilka strategii, które mogą pomóc w radzeniu sobie z objawami wiosennej depresji:

  • Przestrzegaj zasad higieny snu: Staraj się kłaść spać i wstawać o tej samej porze każdego dnia.
  • Znajdź czas na aktywność fizyczną: Regularne ćwiczenia pomagają złagodzić stres, objawy depresji i lęku oraz mogą poprawić jakość snu.
  • Spróbuj medytacji: Praktyka medytacji może pomóc w akceptacji trudnych emocji.
  • Porozmawiaj z bliskimi: Poinformowanie rodziny i przyjaciół o swoim samopoczuciu może przynieść zrozumienie i wsparcie.
  • Trzymaj się rutyny: Ustalenie codziennego harmonogramu może pomóc w uporządkowaniu życia i zwiększeniu poczucia satysfakcji.
  • Skonsultuj się ze specjalistą: Terapeuta lub psychiatra może zaproponować terapię lub leczenie farmakologiczne, które pomogą ci przejść przez ten trudny okres.

Pamiętaj, że wiosenna depresja to realny problem, który można i należy leczyć. Nie czekaj na zmianę pory roku – poszukaj wsparcia i podejmij kroki, aby poprawić swoje samopoczucie.

Źródła:

Roth, E. (2017, 8 listopada). Seasonal Affective Disorder (SAD): Symptoms and More. Healthline. https://www.healthline.com/health/seasonal-affective-disorder#What-is-seasonal-affective-disorder

NHS website. (b. d.). Overview – Seasonal affective disorder (SAD). nhs.uk. https://www.nhs.uk/mental-health/conditions/seasonal-affective-disorder-sad/overview/

Seasonal Affective Disorder. National Institute of Mental Health (NIMH). https://www.nimh.nih.gov/health/publications/seasonal-affective-disorder

Opóźniony rozwój mowy MR

Opóźniony rozwój mowy

, ,

Rozwój mowy odgrywa kluczową rolę w codziennym funkcjonowaniu dziecka – umożliwia mu wyrażanie potrzeb, nawiązywanie relacji oraz lepsze rozumienie otaczającego świata. Jednak niektóre dzieci napotykają trudności w komunikacji. Opóźniony rozwój mowy, problemy z artykulacją czy brak umiejętności porozumiewania się mogą być pierwszym sygnałem, że warto skonsultować się ze specjalistą. Wczesna interwencja logopedyczna znacząco zwiększa szanse na poprawę komunikacji i funkcjonowania dziecka – im szybciej zostanie podjęta, tym lepsze efekty można osiągnąć.

Dlaczego warto skorzystać z terapii logopedycznej?

Wczesna interwencja logopedyczna pomaga w:

  • Rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych (werbalnych i niewerbalnych).
  • Poprawie artykulacji i rozumienia mowy.
  • Budowaniu relacji poprzez wspólną komunikację.
  • Zwiększeniu samodzielności dziecka.

Czerwone flagi – wczesne objawy opóźnienia mowy.

  • Ograniczone zainteresowanie interakcjami społecznymi.
  • Wydawanie bardzo rzadko i jedynie bardzo cichych dźwięków.
  • Brak reakcji na mowę lub imię.
  • Zredukowane lub nietypowe głużenie / gaworzenie.
  • Ograniczone użycie gestów komunikacyjnych, takich jak wskazywanie.
  • Opóźnione nabywanie pierwszych słów.
  • Powolny wzrost lub regres słownictwa / długości wypowiedzi.
  • Słaba zrozumiałość mowy dla poziomu rozwoju dziecka.
  • Niewystarczające umiejętności połykania.

Jakie są czynniki ryzyka opóźnienia rozwoju mowy?

Opóźnienie rozwoju mowy może mieć różne przyczyny, zarówno biologiczne, jak i środowiskowe. Niektóre dzieci są bardziej narażone na trudności w komunikacji już od urodzenia, a kumulacja czynników ryzyka dodatkowo zwiększa prawdopodobieństwo problemów w rozwoju mowy.

Rozwój mowy a autyzm

Rozwój mowy u dzieci ze spektrum autyzmu (ASD) jest zróżnicowany. Zaburzenia komunikacji stanowią jedną z kluczowych cech diagnostycznych. Dzieci mogą wykazywać opóźnienie w nabywaniu mowy, brak mowy, mówienie w sposób niezrozumiały, a także nietypowe wzorce komunikacyjne, takie jak echolalia (powtarzanie słów i fraz), sztywne i dosłowne rozumienie języka czy trudności w prowadzeniu dialogu.

Główne trudności w komunikacji u dzieci z ASD

  • Deficyty w odwzajemnianiu interakcji społecznych – ograniczone dzielenie się emocjami, brak reakcji na imię, trudności w prowadzeniu naprzemiennej rozmowy.
  • Problemy z komunikacją niewerbalną – brak kontaktu wzrokowego, uboga gestykulacja, trudności w interpretowaniu mimiki i mowy ciała.
  • Trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji – brak dostosowania zachowania do sytuacji społecznych, trudności w zabawie z rówieśnikami, niewielkie zainteresowanie innymi dziećmi.

Znaczenie terapii logopedycznej

Terapia logopedyczna odgrywa kluczową rolę w wspieraniu dzieci ze spektrum autyzmu (ASD) w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych i językowych. Główne korzyści płynące z takiej terapii obejmują:

  • Rozwój umiejętności komunikacyjnych: Terapia skupia się na nauce zarówno werbalnych, jak i niewerbalnych form komunikacji, co ułatwia dziecku wyrażanie potrzeb i emocji.
  • Współpraca z rodziną i specjalistami: Efektywna terapia angażuje rodziców oraz innych specjalistów, np. psychologa, co zapewnia spójność działań i wspiera ogólny rozwój dziecka.
  • Generalizacja umiejętności: Terapia dąży do tego, aby dziecko potrafiło zastosować nabyte umiejętności w różnych sytuacjach i środowiskach poza gabinetem terapeutycznym.
  • Indywidualne podejście: Logopeda dostosowuje metody pracy do unikalnych potrzeb i mocnych stron dziecka, co zwiększa skuteczność terapii.

Choć nie każde dziecko z autyzmem ma trudności językowe, u wielu z nich terapia logopedyczna jest kluczowa dla rozwoju mowy i skutecznej komunikacji. Wczesna interwencja znacząco zwiększa szanse na poprawę umiejętności językowych i społecznych.

Dlaczego warto wybrać Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu?

👩‍⚕️ Logopeda-neurologopeda Małgorzata Romanowska z 30-letnim doświadczeniem w diagnozie i terapii zaburzeń mowy u dzieci i dorosłych.

📍 Przyjazna atmosfera i indywidualne podejście.

🧩 Praca dostosowana do potrzeb dziecka i współpraca z rodzicami.

 

Zapraszamy do zapisania się na konsultację w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu:

512 570 590

Znany Lekarz: https://www.znanylekarz.pl/placowki/centrum-psychoterapii-dialogi-umyslu

Narwik 16/101, Warszawa Bemowo

 

Źródła:

Paul, R., & Roth, F. P. (2011). Characterizing and Predicting Outcomes of Communication Delays in Infants and Toddlers: Implications for Clinical Practice. Language, Speech, and Hearing Services in Schools, 42(3), 331–340. https://doi.org/10.1044/0161-1461(2010/09-0067)

Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 5th Edition. (2013). American Psychiatric Publishing, Inc. https://doi.org/10.1176/appi.books.9780890425596.893619

Dzisiejsze bajki dla dzieci – czy niosą jakiś morał?

Dzisiejsze bajki dla dzieci – czy niosą jakiś morał?

,

Wielu rodziców i opiekunów zadaje sobie to pytanie, obserwując współczesne produkcje dla najmłodszych. Czy dzisiejsze bajki wciąż mają głębsze przesłanie, które warto przekazać dzieciom? Czy pomagają im rozwijać się, uczyć wartości i kształtować charakter, tak jak robiły to klasyczne animacje i opowieści sprzed lat?

Bajki z morałem – czy nadal istnieją?

Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna. Wciąż można znaleźć bajki, które zawierają wyraźne morały i uczą ważnych wartości, takich jak szacunek, odwaga, przyjaźń czy uczciwość. Nie brakuje również nowych wersji klasycznych baśni, które niosą ponadczasowe przesłania, dostosowane do współczesnych realiów.

Nowoczesne podejście do bajek

Jednak świat bajek, podobnie jak nasze społeczeństwo, ulega zmianom. Dzisiejsze produkcje często kładą nacisk na wciągającą fabułę, humor oraz atrakcyjną wizualnie animację. Nie oznacza to jednak, że są pozbawione wartości. Wiele z nich rozwija wyobraźnię, pobudza kreatywność i uczy dzieci radzenia sobie w różnych sytuacjach społecznych.

Czy brak jasnego morału to problem?

Choć nie każda bajka kończy się jednoznacznym pouczeniem, wciąż można dostrzec wartości, które dziecko może z nich wynieść. Nowoczesne animacje często uczą empatii, tolerancji, współpracy oraz akceptacji różnorodności.

Rola rodziców w interpretacji bajek

Kluczową rolę odgrywają rodzice i opiekunowie. To oni mogą pomóc dzieciom w interpretacji treści, które oglądają. Rozmowa o fabule, bohaterach i ich wyborach może pomóc maluchom lepiej zrozumieć przesłanie danej bajki i nauczyć się wyciągać wnioski z przedstawionych historii. Nawet jeśli bajka nie zawiera klasycznego morału, możemy wskazać dziecku wartościowe aspekty opowieści i zachęcić je do refleksji.

Jak wybierać bajki dla dzieci?

Nie wszystkie bajki są równie wartościowe, dlatego warto selekcjonować te, które nasze dzieci oglądają. Oto kilka wskazówek:

  • Zwracaj uwagę na treść – sprawdź, czy bajka promuje wartości, które są dla Ciebie ważne.
  • Obejrzyj kilka odcinków razem z dzieckiem – to pozwoli ocenić, jakie przesłanie niesie dana produkcja.
  • Rozmawiaj o tym, co dziecko obejrzało – pytaj, co mu się podobało, czego się nauczyło i jak rozumie zachowanie bohaterów.
  • Stawiaj na różnorodność – bajki o różnych tematach i stylach mogą wzbogacić wiedzę dziecka i rozwijać jego zainteresowania.

Zalecenia WHO dotyczące czasu przed ekranem

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) określa zalecenia dotyczące czasu spędzanego przez dzieci przed ekranem:

  • Dzieci do 2. roku życia – nie powinny mieć kontaktu z ekranem.
  • Dzieci w wieku 2-5 lat – maksymalnie 1 godzina dziennie, najlepiej w towarzystwie rodzica.
  • Dzieci w wieku 6-12 lat – zalecany limit to 1-2 godziny dziennie, z przerwami i kontrolą treści.
  • Nastolatki powyżej 12. roku życia – czas przed ekranem powinien być kontrolowany i równoważony aktywnością fizyczną oraz innymi formami rozwoju.

Przestrzeganie tych zaleceń może pomóc w zachowaniu zdrowej równowagi między oglądaniem bajek a innymi aktywnościami wspierającymi rozwój dziecka.

Bajki jako narzędzie do nauki wartości

Choć współczesne bajki różnią się od tych, na których wychowywały się wcześniejsze pokolenia, wciąż mogą pełnić ważną funkcję edukacyjną. Kluczem jest świadome ich dobieranie oraz aktywne towarzyszenie dziecku w ich oglądaniu. Dzięki temu możemy pomóc najmłodszym czerpać z bajek to, co najlepsze – radość, inspirację i cenne lekcje życiowe.

Load More