Menu

Psychoterapia

PTSD Bemowo

Czym jest trauma i PTSD? Kiedy i gdzie szukać pomocy?

,

W życiu każdego z nas mogą pojawić się trudne doświadczenia. Czasem jednak zdarza się coś wyjątkowo przerażającego – coś, co zostaje z nami na długo i nie pozwala wrócić do równowagi. Mówimy wtedy o wydarzeniu traumatycznym. Co to dokładnie oznacza? Jakie mogą być skutki psychiczne takiego doświadczenia? I kiedy powinniśmy zgłosić się po pomoc?

Czym jest wydarzenie traumatyczne?

Według klasyfikacji ICD-11, wydarzenie traumatyczne to takie zdarzenie lub sytuacja, która ma groźny (dla zdrowia, życia) lub przerażający charakter. Może to być np.:

  • klęska żywiołowa lub katastrofa,
  • wypadek samochodowy,
  • napaść, przemoc fizyczna lub seksualna,
  • działania wojenne,
  • bycie świadkiem śmierci lub poważnego urazu innej osoby,
  • nagłe otrzymanie informacji o tragicznej śmierci bliskiej osoby.

Nie każda trudna sytuacja to trauma. Choć bolesne rozstanie, problemy finansowe czy informacja o przewlekłej chorobie mogą być bardzo stresujące, nie spełniają kryteriów wydarzenia traumatycznego. Mogą prowadzić do zaburzeń adaptacyjnych, ale nie PTSD.

PTSD – kiedy trauma zostaje z nami

Czasem po traumie objawy stresu nie mijają. Zamiast słabnąć, utrzymują się tygodniami, miesiącami, a nawet latami. Wtedy mówimy o zaburzeniu stresowym pourazowym (PTSD).

Do najczęstszych objawów PTSD należą:

  1. Ponowne przeżywanie traumy – w postaci natrętnych wspomnień, koszmarów sennych czy tzw. flashbacków, które sprawiają, że wydarzenie wydaje się dziać „tu i teraz”.
  2. Unikanie – miejsc, rozmów, ludzi czy sytuacji, które przypominają o traumie.
  3. Nadmierne wzburzenie – trudności z zasypianiem, ciągłe napięcie, nadmierna reakcja na bodźce.
  4. Zmiany w myśleniu i nastroju – np. obwinianie siebie, pesymizm, utrata zaufania do ludzi.

Objawy PTSD mogą początkowo słabnąć, jednak później utrwalają się i mogą utrzymywać się latami. W wielu przypadkach, jeśli nie zostaną poddane terapii, mogą utrzymywać się przez całe życie. Mówimy wtedy o trwałych zmianach osobowości po wydarzeniu traumatycznym. Dlatego, jeśli uważasz, że możesz cierpieć na PTSD, zgłoś się na terapię, aby zapobiec poważnym skutkom traumy. 

A co z tzw. złożoną traumą?

Złożone PTSD (CPTSD) to forma traumy, która powstaje w wyniku długotrwałych, powtarzających się doświadczeń przemocy, szczególnie w dzieciństwie – np. wykorzystywania seksualnego, przemocy domowej czy zaniedbania. Oprócz objawów klasycznego PTSD, pojawiają się trudności w relacjach z innymi ludźmi, problemy z regulacją emocji oraz zaniżona samoocena.

 

Jak pomóc sobie lub bliskim?

PTSD to zaburzenie, które można skutecznie leczyć. Do sprawdzonych metod należą:

  • Terapia poznawczo-behawioralna z elementami ekspozycji, która pomaga bezpiecznie konfrontować się z traumatycznymi wspomnieniami;
  • EMDR – terapia odwrażliwiająca za pomocą ruchu gałek ocznych;
  • Farmakoterapia – leki mogą pomóc w zmniejszeniu objawów takich jak lęk, bezsenność czy depresja.

Blisko połowa osób z PTSD odzyskuje zdrowie w ciągu kilku miesięcy – ważne jest, by nie ignorować objawów i szukać wsparcia jak najwcześniej.

Izabela Magnuszewska – psycholog, psychotraumatolog

Izabela Magnuszewska

W Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu oferujemy specjalistyczne wsparcie osobom zmagającym się z PTSD i innymi skutkami traumy. Jedną z naszych specjalistek jest Izabela Magnuszewska – psychotraumatolog z wieloletnim doświadczeniem.

„Od 16 lat towarzyszę ludziom w ich trudnych, przełomowych i ważnych momentach. Pracuję z młodzieżą (od 15. roku życia) i dorosłymi – wspierając w kryzysie, traumie, zaburzeniach nastroju czy odżywiania. Specjalizuję się w terapii osób z lękiem, depresją, stresem, doświadczeniem przemocy lub żałoby. W pracy korzystam m.in. z technik oddechowych, mindfulness oraz metody Brainspotting. Wierzę, że każdy z nas ma w sobie potencjał do zmiany – czasem wystarczy tylko bezpieczna przestrzeń i ktoś, kto pomoże go odkryć.”

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Pułapki myślowe. Jak sami sobie psujemy nastrój — i jak to zatrzymać?

Pułapki myślowe. Jak sami sobie psujemy nastrój — i jak to zatrzymać?

, ,

Czy zdarzyło Ci się kiedyś zareagować emocjonalnie na jakieś wydarzenie, a dopiero później, z dystansu, zauważyć, że Twoje myśli były… trochę przesadzone? To właśnie myśli automatyczne – szybkie, nieuświadomione reakcje, które pojawiają się w naszej głowie w odpowiedzi na różne sytuacje, zwłaszcza te trudne lub stresujące.

Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że te myśli często są zniekształcone i bardzo krytyczne. Wpływają na nasz nastrój, podejmowane decyzje, a z czasem nawet na nasze poczucie własnej wartości. Takie myśli, które łączą się z negatywnymi emocjami i zawierają błędy logiczne, określane są jako zniekształcenia poznawcze.

Przykłady zniekształceń poznawczych:

  • Myślenie dychotomiczne (czarno-białe) – przy istnieniu wielu możliwości dostrzegasz tylko dwie z nich: wszystko albo nic.

„Jeśli nie jestem najlepszy, to znaczy, że zawiodłem.”

  • Katastrofizowanie – przewidujesz najgorsze możliwe scenariusze, jakby były nieuniknione.

„Jeśli on mnie zostawi, nie poradzę sobie.

  • Etykietowanie – na podstawie jednego zachowania przypisujesz sobie negatywną etykietę.

“Jestem beznadziejny/a”

  • Uogólnienie – wyciągasz ogólne wnioski z jednego zdarzenia, nadużywając słów “zawsze”, “nigdy”, “wszystko”

„Wszyscy mnie ignorują.”

  • Czytanie w myślach – zakładasz, że wiesz, co myślą inni ludzie, choć nie masz na to żadnych konkretnych dowodów

“Gdyby mnie kochał, wiedziałby, co lubię. Nie musiałabym nawet tego mówić.”

Jak to działa w praktyce?

Wyobraź sobie: wysyłasz wiadomość do znajomej, a ona nie odpisuje przez kilka godzin. Myśl automatyczna?

„Pewnie mnie nie lubi. Co ja znowu zrobiłam?”

Ale czy to na pewno prawda? Może miała ciężki dzień. Może po prostu jeszcze nie miała czasu odpisać. A jednak zanim to rozważysz, pojawia się fala emocji: lęk, wstyd, przygnębienie.

Co można z tym zrobić?

  • Zacznij zauważać swoje myśli. Możesz je zapisywać.
  • Zadawaj sobie pytania: „Czy to na pewno fakt, czy moja interpretacja?”, „Czy powiedziałbym to najlepszemu przyjacielowi?”
  • Szukaj dowodów za i przeciw.
  • Zmieniaj narrację: zamiast „jestem beznadziejny”, spróbuj „popełniłem błąd, ale każdy się myli, mogę to naprawić”.

Dlaczego to takie ważne?

Praca nad zniekształceniami poznawczymi nie oznacza udawania, że wszystko jest dobrze. To raczej sposób, by widzieć rzeczywistość w bardziej zrównoważony i życzliwy dla siebie sposób. A to bezpośrednio przekłada się na lepsze samopoczucie, silniejsze poczucie własnej wartości i zdrowsze relacje z innymi — i ze sobą samym.

Diagnoza ADHD u dorosłych

Diagnoza ADHD u dorosłych

, ,

ADHD u dorosłych często bywa niezdiagnozowane, ponieważ objawy mogą być subtelne lub mylone z innymi trudnościami. Jeśli odczuwasz problemy z koncentracją, impulsywnością, organizacją czasu czy emocjami, warto rozważyć profesjonalną diagnozę.

Diagnoza ADHD u dorosłych może być przełomowym momentem w życiu – nie tylko ze względu na możliwość podjęcia skutecznej terapii, ale także z powodów psychologicznych i emocjonalnych.

Oto kilka kluczowych powodów, dlaczego taka diagnoza może być ważna:

  1. Zrozumienie siebie
    Dla wielu dorosłych diagnoza ADHD przynosi ogromną ulgę. Umożliwia spojrzenie na przeszłość z nowej perspektywy – trudności z koncentracją, zapominalstwo, impulsywność czy chroniczne odkładanie rzeczy na później przestają być postrzegane jako „lenistwo”, a zaczynają być rozumiane jako objawy ADHD.
  2. Zmniejszenie poczucia winy i wstydu
    Bez diagnozy wiele osób żyje z ciągłym poczuciem, że „coś jest ze mną nie tak”, że nie spełniają oczekiwań lub są „niewystarczająco zorganizowani”. Diagnoza może pomóc uwolnić się od tego obciążającego, wewnętrznego krytyka.
  3. Poprawa samooceny
    Zrozumienie mechanizmów ADHD pozwala spojrzeć na siebie z większą empatią i łagodnością. Osoby z ADHD często mają wiele zalet – kreatywność, duże zaangażowanie, wielkie pokłady energii, spontaniczność – które wcześniej mogły być niezauważone z powodu skupienia na „problemach”.
  4. Skuteczniejsze strategie radzenia sobie
    Dzięki diagnozie można zacząć korzystać z narzędzi i technik dostosowanych do specyfiki ADHD – czy to w pracy, w domu, czy w relacjach. Możliwe staje się także leczenie farmakologiczne, które dla wielu osób stanowi realną poprawę jakości życia.
  5. Poprawa relacji interpersonalnych
    Zrozumienie własnych trudności i sposobu funkcjonowania może pomóc lepiej komunikować się z bliskimi, unikać konfliktów i budować zdrowsze relacje.
  6. Dalszy rozwój i świadome życie
    Diagnoza często jest początkiem głębszego procesu poznawania siebie, pracy nad sobą i rozwoju osobistego. Wiedząc, z czym się mierzymy, łatwiej nam stawiać realistyczne cele, unikać wypalenia i dbać o swoje zdrowie psychiczne.

 

Zrób diagnozę w kierunku ADHD w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu. Poznaj pakiety diagnostyczne:

https://dialogiumyslu.pl/diagnoza-adhd-osob-doroslych/

Dlaczego warto?

Profesjonalna diagnoza to pierwszy krok ku zrozumieniu siebie i poprawie jakości życia. Dzięki naszym pakietom diagnostycznym zyskasz:

  • Precyzyjną ocenę Twoich trudności i ich przyczyn.
  • Zrozumienie, jak Twoje objawy wpływają na życie codzienne.
  • Wskazówki dotyczące dalszego postępowania, w tym ewentualnej terapii czy leczenia.
  • Wsparcie w procesie adaptacji do wyników diagnozy.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Zdrowy rozwód – czy to możliwe?

Zdrowy rozwód – czy to możliwe?

,

Coraz więcej małżeństw w Polsce kończy się rozwodem – według raportu demograficznego Uniwersytetu Łódzkiego aż 70 tysięcy par rocznie decyduje się na ten krok. Statystyki pokazują, że ta liczba stale rośnie. Dla wielu osób rozwód jest jednym z najbardziej stresujących i bolesnych wydarzeń w życiu. Rozpadająca się relacja często wywołuje ogromne napięcia, konflikty, a nawet rodzinne wojny. Jednak rozwód nie musi być wyniszczającym doświadczeniem. Istnieje zdrowy rozwód – taki, który mimo trudnych emocji pozwala obu stronom rozpocząć nowy rozdział życia w spokoju i z szacunkiem do siebie nawzajem.

Emocje to nie wróg – pozwól sobie je poczuć

Rozstanie niesie ze sobą wachlarz emocji – od lęku i złości po żal, smutek i bezradność. Często pojawiają się one gwałtownie i z dużą siłą. To zupełnie naturalna reakcja. Ważne, by dać sobie przestrzeń na ich przeżycie, nie wypierać ich ani nie udawać, że nic się nie dzieje. W tym czasie szczególnie warto zadbać o siebie – zrobić coś miłego, znaleźć chwilę dla siebie, zadbać o sen, jedzenie, ruch. Badania pokazują, że osoby, które w tym trudnym czasie nie zapomniały o swoich potrzebach, lepiej radziły sobie emocjonalnie i szybciej wracały do równowagi.

Rozwód to nie pole bitwy

Zbyt często rozwód przybiera formę rywalizacji – kto „wygra”, a kto „przegra”. Tymczasem warto zmienić optykę – to nie walka, ale proces rozstania, który może odbywać się w atmosferze wzajemnego szacunku. Jeśli rozmowa z byłym partnerem jest trudna, warto skorzystać z mediacji – to bezpieczna przestrzeń do wypracowania kompromisów i ustaleń dotyczących podziału majątku, opieki nad dziećmi czy alimentów. Mediacje często skracają proces rozwodowy i zmniejszają poziom konfliktu.

Coraz więcej osób decyduje się także na spotkania z psychologiem – indywidualne lub wspólne. W gabinecie, w neutralnym i bezpiecznym miejscu, łatwiej porozmawiać o emocjach, o przyszłości i o tym, jak konstruktywnie przejść przez ten trudny czas.

Nie rozwodzisz się z dzieckiem

Choć to dorośli podejmują decyzję o rozwodzie, najmłodsi członkowie rodziny również przez niego przechodzą – często w ciszy i niezrozumieniu. Dla dziecka rozwód to coś więcej niż rozstanie rodziców – to rozpad jego świata, zmiana codziennych rytuałów, niepokój o przyszłość. Maluchy martwią się o to, z kim będą mieszkać, czy zobaczą drugiego rodzica, kto będzie odbierał je ze szkoły. Te, które nie rozumieją jeszcze złożoności sytuacji, mogą myśleć, że rozwód jest ich winą.

Dzieci potrzebują jasnej informacji, spokoju, powtarzalności dnia codziennego i obecności obu rodziców. To, jak zachowają się dorośli w tym czasie, ma ogromny wpływ na to, jak dziecko poradzi sobie z rozstaniem. Warto trzymać je z dala od kłótni, nie obarczać lojalnością wobec jednej ze stron i rozmawiać z nimi w sposób adekwatny do ich wieku.

Dzieci, które utrzymują kontakt z obojgiem rodziców i mają wsparcie emocjonalne, zdecydowanie lepiej adaptują się do nowej rzeczywistości po rozwodzie.

Jak psycholog może pomóc?

Rozwód to duże wyzwanie – emocjonalne, organizacyjne i relacyjne. Rozmowa z psychologiem może być nieocenionym wsparciem. Wspiera nie tylko w przepracowaniu emocji, ale również w przygotowaniu się do trudnych rozmów – np. z dziećmi. Wiele osób nie wie, jak i kiedy powiedzieć dziecku o rozwodzie, co powiedzieć i jak odpowiedzieć na trudne pytania. Konsultacja psychologiczna może pomóc przygotować się na ten krok z większym spokojem i pewnością siebie.

Zdrowy rozwód? Tak, to możliwe.

Jeśli stoisz przed decyzją o rozwodzie lub jesteś już w jego trakcie – pamiętaj, że nie musisz przez to przechodzić sam/a. Z pomocą specjalistów, w atmosferze empatii i współpracy, możesz przejść przez ten czas w sposób świadomy i możliwie najmniej obciążający – zarówno dla siebie, jak i dla dzieci.

Potrzebujesz wsparcia? Zapisz się na konsultację w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu. To miejsce, gdzie możesz poczuć się bezpiecznie i znaleźć profesjonalną pomoc.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Dzień Matki – święto pełne uczuć… także tych trudnych

Dzień Matki – święto pełne uczuć… także tych trudnych

,

Dla wielu osób Dzień Matki to piękne, ciepłe chwile, będące okazją do wdzięczności, wspomnień i miłości. Dla innych może to być dzień trudny, pełen napięcia, niewypowiedzianych słów, a czasem nawet głębokiego smutku czy żalu.

W relacji z mamą mogą być obecne różne uczucia – nie tylko miłość i bliskość, ale też złość, rozczarowanie, poczucie straty czy tęsknoty za czymś, czego nie było. I to jest całkowicie naturalne.

Emocje wobec matek bywają ambiwalentne

W społeczeństwie często idealizujemy matki, jako osoby, które „zawsze kochają bezwarunkowo”, „zawsze są silne i cierpliwe”, „zawsze stawiają dzieci na pierwszym miejscu”. W rzeczywistości jednak są to tylko ludzie – ze swoimi ograniczeniami, historiami i trudnościami emocjonalnymi.

Można kochać swoją mamę i jednocześnie czuć złość, zawód czy brak bliskości. Można być wdzięcznym za to, co dała – i jednocześnie odczuwać ból z powodu tego, czego zabrakło. Te emocje nie wykluczają się. To właśnie nazywamy ambiwalencją. To znak, że relacja była (lub jest) ważna – i złożona.

Niektóre osoby przeżywają ten dzień jako bardzo samotny

Dzień Matki może też uruchamiać trudne wspomnienia: związane z mamą, która zmarła, która była niedostępna emocjonalnie, która skrzywdziła lub z którą kontakt został zerwany. Niektórzy mierzą się z pustką po relacji, której nigdy nie udało się zbudować. Dla nich ten dzień może być bolesny, przytłaczający i warto o tym mówić głośno.

Masz prawo do wszystkich swoich uczuć – również w Dzień Matki

Jeśli ten dzień wywołuje w Tobie sprzeczne emocje – to jest w porządku. Nie musisz zmuszać się do udawania wdzięczności czy radości, jeśli tego nie czujesz. Możesz jednocześnie pamiętać dobre chwile i mieć w sobie złość. Możesz świętować… albo po prostu przeczekać ten dzień w swoim tempie.

Relacja z matką to często ważny temat w terapii

W pracy terapeutycznej często wracamy do relacji z matką – tej z dzieciństwa, ale i tej współczesnej. Czasem dopiero z perspektywy dorosłości zaczynamy widzieć, jak ta relacja wpłynęła na naszą samoocenę, granice, zdolność do bliskości.

Jeśli czujesz, że Dzień Matki porusza w Tobie coś trudnego – warto o tym porozmawiać. Zapraszamy Cię na konsultację w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu – to może być pierwszy krok do przyjrzenia się swojej relacji z matką, z większą łagodnością i zrozumieniem dla siebie.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Dlaczego pary zgłaszają się na terapie

Dlaczego pary zgłaszają się na terapie?

,

Codzienne napięcia, nieporozumienia, oddalanie się od siebie, brak bliskości – to tylko niektóre z powodów, dla których pary szukają wsparcia. Terapia par nie musi być „ostatnią deską ratunku” – to świadomy krok w stronę lepszego zrozumienia siebie nawzajem i odbudowy relacji.

  1. Rozczarowanie relacją i chęć jej poprawy

Z czasem wiele par doświadcza spadku satysfakcji ze związku. Codzienność, obowiązki, rutyna i niespełnione oczekiwania mogą prowadzić do uczucia rozczarowania. Partnerzy mogą mieć poczucie, że związek nie spełnia już ich emocjonalnych potrzeb lub że oddalili się od siebie. Terapia staje się wtedy przestrzenią do odbudowy więzi, zrozumienia swoich potrzeb oraz oczekiwań wobec relacji, a także wypracowania sposobów na poprawę jakości wspólnego życia.

  1. Kłótnie i problemy w komunikacji

Częste konflikty, nieumiejętność słuchania się nawzajem, narastające nieporozumienia lub wzorce komunikacyjne pełne krytyki, obwiniania i unikania – to jedne z najczęstszych przyczyn wizyty u terapeuty. Parom często brakuje narzędzi, by rozmawiać konstruktywnie o trudnych sprawach. Terapia może pomóc rozwinąć zdrowsze sposoby porozumiewania się, poprawić umiejętność wyrażania emocji oraz słuchania z empatią.

  1. Brak szczęścia w związku i zmniejszenie zaangażowania z relacji

Kiedy jedna lub obie osoby w parze zaczynają odczuwać brak radości i satysfakcji w związku, może dojść do emocjonalnego dystansu, obojętności lub nawet przeniesienia zaangażowania poza relację – np. w pracę, hobby, inne osoby. Taka sytuacja często prowadzi do osłabienia więzi i poczucia osamotnienia w związku. Terapia daje możliwość zbadania przyczyn tego wycofania i poszukiwania drogi do odbudowania więzi oraz zaangażowania.

  1. Problemy z intymnością

Trudności w sferze intymnej – zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej – są często tematem tabu, a jednocześnie istotnym źródłem napięcia w związku. Mogą one obejmować spadek libido, różnice w potrzebach seksualnych, trudności w okazywaniu bliskości, czy skutki traum. Terapia par pozwala na bezpieczne omówienie tych tematów, zrozumienie źródeł problemów i poszukiwanie rozwiązań z poszanowaniem granic obu stron.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Uzależnienie od telefonu

Uzależnienie od telefonu

Wielu rodziców z rosnącym niepokojem obserwuje, że ich dzieci spędzają coraz więcej czasu przed ekranem komputera, tabletu czy telefonu. Niestety, wielu opiekunów, mimo że dostrzega niepokojące sygnały, nie potrafi dokładnie nazwać tego zjawiska ani znaleźć skutecznego sposobu, aby mu przeciwdziałać.

Gdzie zatem przebiega granica między codziennym użytkowaniem urządzeń cyfrowych a uzależnieniem? To pytanie jest niezwykle istotne, jednak niełatwe do jednoznacznej odpowiedzi.

Warto podkreślić, że samodzielne stawianie diagnozy nie jest zalecane. W sytuacjach budzących wątpliwości, najlepiej skonsultować się z doświadczonym psychologiem dziecięcym lub młodzieżowym. Taka konsultacja pozwala na ocenę sytuacji przez specjalistę, który w razie potrzeby skieruje dziecko do psychiatry – to właśnie on może postawić formalną diagnozę. Jeśli okaże się, że dziecko rzeczywiście zmaga się z uzależnieniem od komputera, telefonu czy mediów społecznościowych, konieczne będzie wdrożenie odpowiedniej terapii. Współcześnie takie formy terapii niestety stają się coraz bardziej powszechne – zjawisko uzależnienia cyfrowego dotyka coraz większej liczby młodych ludzi.

Kiedy warto zgłosić się po pomoc? Najczęstsze sygnały ostrzegawcze:

  • Dziecko regularnie spędza przy ekranie wiele godzin dziennie. W związku z tym zaniedbuje obowiązki szkolne i domowe, a także opuszcza zajęcia w szkole.
  • Każda próba ograniczenia czasu spędzanego przy komputerze wywołuje u dziecka bardzo silną reakcję emocjonalną – może to być złość, agresja lub całkowite wycofanie.
  • Pojawiają się kłamstwa dotyczące rzeczywistego czasu korzystania z urządzeń cyfrowych. Dziecko zaczyna się ukrywać, zamyka drzwi do pokoju, by nikt nie widział, ile czasu faktycznie spędza online.
  • Kontakty z rodziną i rówieśnikami ulegają wyraźnemu pogorszeniu. Dziecko unika wspólnych posiłków, rozmów, spotkań, nie chce spędzać czasu z bliskimi ani brać udziału w rodzinnych aktywnościach.
  • Często bywa rozdrażnione, nerwowe, zmęczone lub apatyczne. Może też mieć problemy ze snem lub koncentracją.

Dlaczego dzieci tak łatwo wpadają w uzależnienie od internetu?

Przyczyn może być wiele, a zrozumienie ich jest kluczowe w procesie pomocy dziecku. Współczesny świat w dużej mierze przeniósł się do przestrzeni wirtualnej – to właśnie tam toczy się życie towarzyskie wielu młodych osób. Dla części dzieci internet stał się głównym, a niekiedy jedynym, miejscem interakcji społecznych.

Szczególnie narażone są dzieci z:

  • niską samooceną,
  • brakiem pewności siebie
  • zaburzonym obrazem własnej osoby

Jeśli dziecko ma trudności w nawiązywaniu kontaktów w rzeczywistości, może zacząć szukać akceptacji i relacji w świecie wirtualnym, gdzie – pozornie – wszystko wydaje się prostsze i bezpieczniejsze. Dodatkowo, u dzieci cierpiących na depresję, fobie społeczne czy zaburzenia lękowe, internet często pełni funkcję ucieczki od problemów i stresu związanego z rzeczywistością.

Nie bez znaczenia są także relacje rodzinne. Dzieci, których podstawowe potrzeby emocjonalne nie są zaspokajane w domu, znacznie częściej poszukują bliskości i zrozumienia poza rodziną – właśnie w przestrzeni online. Brak zaangażowania rodziców, chłód emocjonalny czy brak uwagi mogą prowadzić do powstania relacji unikających i unikania kontaktów twarzą w twarz.

Warto również pamiętać, że nadmierne korzystanie z internetu może być objawem innych, głębiej ukrytych zaburzeń psychicznych. Dlatego nie należy bagatelizować niepokojących objawów, lecz jak najszybciej skonsultować się ze specjalistą.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Spektrum autyzmu w dorosłości

Spektrum autyzmu w dorosłości

, , ,

Spektrum autyzmu przez długi czas było utożsamiane głównie z dziećmi. Dopiero w ostatnich dekadach zaczęto coraz szerzej mówić o tym, że osoby autystyczne nie „wyrastają” z autyzmu. Jest to temat wciąż zbyt mało obecny w debacie publicznej, a jednocześnie kluczowy dla zrozumienia potrzeb wielu osób.

 

Czy z autyzmu się wyrasta?

To jedno z najczęściej zadawanych pytań przez rodziców dzieci w spektrum autyzmu. Krótka odpowiedź brzmi: nie. Autyzm to trwała cecha rozwojowa, a nie choroba, z której można „wyzdrowieć” lub się „wyleczyć”. Choć niektóre objawy mogą się z czasem zmieniać, a osoby autystyczne często uczą się strategii radzenia sobie w neurotypowym świecie, podstawowe różnice neurologiczne pozostają.

Badania pokazują, że choć u części osób diagnozowanych we wczesnym dzieciństwie następuje pewna poprawa funkcjonowania społecznego w dorosłości, to autyzm nie zanika. W rzeczywistości wiele dorosłych osób autystycznych relacjonuje, że ich trudności stają się bardziej widoczne w dorosłym życiu, szczególnie w kontekście pracy, relacji i samodzielności.

 

Późna diagnoza jako „odkrycie siebie” w dorosłości

W ostatnich latach obserwuje się wzrost liczby dorosłych diagnozowanych w spektrum autyzmu – zwłaszcza kobiet. Wynika to z lepszego zrozumienia różnorodnych form prezentowania się autyzmu oraz z większej świadomości społecznej.

Wielu dorosłych po latach życia z niezrozumiałymi trudnościami interpersonalnymi, sensorycznymi czy poznawczymi – nagle odkrywa, że ich sposób funkcjonowania ma nazwę. Diagnoza psychologa bywa momentem ulgi.

Jak podkreśla dr Devon Price w książce „Unmasking Autism”, wielu dorosłych przez całe życie maskuje swoje objawy, by dopasować się do społecznych norm, co prowadzi do chronicznego stresu i wypalenia.

 

Maskowanie i wypalenie autystyczne

Zjawisko tzw. „maskowania” (ang. masking) jest szczególnie powszechne wśród dorosłych osób autystycznych. Polega na świadomym lub nieświadomym ukrywaniu swoich naturalnych zachowań i dostosowywaniu się do neurotypowego stylu komunikacji i zachowania.

Choć maskowanie może ułatwić funkcjonowanie w społeczeństwie, ma swoją cenę – prowadzi do autystycznego wypalenia (ang. autistic burnout), zjawiska opisywanego jako skrajne wyczerpanie psychiczne i fizyczne, często mylone z depresją. Badania prowadzone na University of Surrey wskazują, że wypalenie może prowadzić do pogorszenia zdrowia psychicznego i zwiększonego ryzyka samobójstw wśród dorosłych autystycznych.

 

Autyzm a życie zawodowe

Dorośli autystyczni często spotykają się z barierami na rynku pracy – od problemów z rekrutacją, przez trudności z utrzymaniem się w środowisku biurowym, po niezrozumienie ze strony współpracowników.

Organizacje takie jak Auticon czy Specialisterne pokazują jednak, że przy odpowiednim wsparciu, osoby w spektrum mogą odnosić sukcesy w pracy – szczególnie tam, gdzie liczy się skrupulatność, logiczne myślenie czy innowacyjność.

 

Systemowe braki – niewidzialni dorośli

Większość systemów wsparcia (zarówno zdrowotnych, jak i społecznych) koncentruje się na dzieciach. Dorośli autystyczni często zostają pozbawieni opieki, wsparcia terapeutycznego czy odpowiedniego dostępu do diagnozy.

W Polsce sytuacja ta powoli się zmienia, jednak nadal brakuje specjalistów pracujących z dorosłymi oraz programów wspierających ich samodzielność, zdrowie psychiczne i integrację społeczną.

 

W Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu oferujemy pomoc zarówno dzieciom jak i dorosłym w spektrum autyzmu. Umów się na konsultację.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online
Dziecko a rozwód rodziców

Dziecko a rozwód rodziców

,

Rozwód to jeden z najtrudniejszych momentów w życiu dorosłych, ale dla dziecka może być to jeszcze bardziej skomplikowane i bolesne. Często nie rozumie ono w pełni, dlaczego rodzice się rozstają, a zmiana dotychczasowej rzeczywistości może wywoływać w nim lęk, smutek czy poczucie winy. Jak pomóc dziecku przejść przez ten proces w jak najbardziej łagodny sposób?

Jak rozwód wpływa na dziecko?

Każde dziecko przeżywa rozwód rodziców inaczej. Wiele zależy od jego wieku, temperamentu, wcześniejszych doświadczeń i tego, w jaki sposób rodzice radzą sobie z sytuacją.

Mogą pojawić się różne reakcje emocjonalne:

  • Smutek i żal – dziecko może odczuwać stratę, porównywalną do żałoby.
  • Lęk i niepewność – zmieniają się zasady życia, rutyna, a dziecko może bać się o przyszłość.
  • Złość – na rodziców, sytuację lub na siebie.
  • Poczucie winy – dzieci często myślą, że to ich zachowanie przyczyniło się do rozwodu.

Długoterminowe skutki rozwodu zależą od tego, jak rodzice podejdą do sytuacji. Dobrze jest współpracować i zapewniać dziecku stabilność.

Jak wspierać dziecko w trakcie rozwodu?

  1. Zapewnij dziecku poczucie bezpieczeństwa

Najważniejsze, co możesz zrobić, to pokazać dziecku, że nadal jest kochane i że oboje rodziców pozostaje częścią jego życia. Nawet jeśli wszystko się zmienia, Twoja miłość do dziecka powinna pozostać taka sama.

– Zapewnij je, że rozwód nie jest winą dziecka.

– Utrzymuj stabilność.

– Jeśli to możliwe, unikaj nagłych zmian, takich jak przeprowadzka czy zmiana szkoły.

  1. Unikaj konfliktów przy dziecku

Dziecko nie powinno być świadkiem kłótni czy napiętych rozmów między rodzicami.

– Nie każ dziecku wybierać którejś ze stron.

– Nie używaj go jako osoby do przekazywania informacji drugiemu rodzicowi.

– Nie obciążaj go swoimi emocjami.

  1. Zachęcaj do wyrażania emocji

Dzieci różnie reagują na rozwód. Niektóre zamykają się w sobie, inne wykazują zachowania agresywne, jeszcze inne wydają się, jakby nic się nie zmieniło – to jednak nie oznacza, że nic nie czują.

– Rozmawiaj z dzieckiem i pozwól mu mówić o swoich uczuciach.

– Akceptuj wszystkie emocje – również te trudne, jak złość czy smutek.

– Zachęcaj do ekspresji przez rysunek, zabawę czy pisanie.

  1. Daj dziecku czas

Każde dziecko przetwarza zmiany we własnym tempie. Niektóre szybko odnajdą się w nowej sytuacji, inne będą potrzebować miesięcy, a nawet lat.

– Bądź cierpliwy i nie oczekuj, że „wszystko wróci do normy” w ciągu kilku tygodni.

– Obserwuj, czy nie pojawiają się niepokojące sygnały, takie jak wycofanie, problemy w szkole czy zmiany w zachowaniu.

  1. Nie bój się szukać wsparcia

Zarówno dziecko, jak i rodzice mogą potrzebować pomocy z zewnątrz. Nie ma w tym nic złego – to oznaka troski i odpowiedzialności.

– Rozważ konsultację z psychologiem dziecięcym, jeśli dziecko ma trudności z adaptacją.

– Rozmawiaj z nauczycielami – mogą pomóc w monitorowaniu samopoczucia dziecka.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko potrzebujecie wsparcia w trakcie rozwodu – zapisz się na konsultację z psychologiem lub psychoterapeutą w Centrum Psychoterapii Dialogi Umysłu.

Umów się na wizytę online lub zadzwoń do nas

+48 512 570 590
Rejestracja online

Stres

Stres

,

Stres to reakcja organizmu na różne doświadczenia, zaburzające homeostazę organizmu, czyli jego równowagę. Stres dzieli się na eustres (pozytywny) i dystres (szkodliwy). Eustres motywuje do działania, a dystres wywołuje lęk i może prowadzić do problemów zdrowotnych.

 

Co wywołuje stres?

Stres może być reakcją na różne sytuacje, zwłaszcza te nowe, trudne lub wymagające dużego zaangażowania emocjonalnego. Wyzwalają go m.in.:

  • Silne emocje – stres pojawia się podczas trudnych doświadczeń, takich jak rozwód, śmierć bliskiej osoby, utrata pracy, ale też przy ważnych zmianach, np. narodzinach dziecka czy nowej pracy.
  • Rywalizacja i presja – konkurencja w szkole, pracy czy sporcie może powodować napięcie i obawę przed porażką.
  • Publiczne wystąpienia i organizacja wydarzeń – lęk przed oceną może wywoływać stres.
  • Silne negatywne emocje – gniew, frustracja, smutek czy lęk mogą być źródłem długotrwałego napięcia.
  • Przemoc i mobbing – bycie ofiarą agresji, zastraszania czy poniżania powoduje chroniczny stres.
  • Nadmiar obowiązków – przeciążenie w pracy lub rodzinie oraz zbyt duża odpowiedzialność prowadzą do wyczerpania.
  • Brak wyzwań – nie tylko nadmiar zadań, ale także ich brak (np. długotrwałe bezrobocie) może generować stres i frustrację.
  • Obawy i wyobrażenia – sam strach przed porażką lub myślenie o możliwych zagrożeniach mogą uruchamiać reakcję stresową, nawet jeśli realne zagrożenie nie istnieje.

Mózg nie odróżnia rzeczywistego niebezpieczeństwa od tego, które sobie wyobrażamy. Dlatego sama myśl o trudnej sytuacji może wywołać stres.

 

Jak nasz organizm reaguje na stres?

Stres zaburza równowagę autonomicznego układu nerwowego, który kontroluje procesy zachodzące w organizmie niezależnie od naszej woli. Składa się on z dwóch części:

  • Układ współczulny (pobudzający) – aktywuje reakcję „walcz lub uciekaj”, przyspiesza tętno, zwiększa poziom adrenaliny, podnosi ciśnienie krwi i przygotowuje organizm do działania.
  • Układ przywspółczulny (hamujący) – działa odwrotnie, uspokaja organizm, spowalnia tętno, obniża ciśnienie i pomaga wrócić do stanu równowagi po stresującym wydarzeniu.

Długotrwały stres prowadzi do nadmiernej aktywacji układu współczulnego, co może skutkować przewlekłym napięciem, osłabieniem odporności, problemami ze snem i zwiększonym ryzykiem chorób serca.

 

Jak radzić sobie ze stresem?

Nadmiar stresu może szkodzić zdrowiu i samopoczuciu. Istnieje wiele skutecznych metod radzenia sobie z napięciem i przywracania równowagi.

  1. Techniki relaksacyjne

  • Głębokie oddychanie – wolne, świadome oddychanie pomaga uspokoić ciało i umysł. Spróbuj techniki 4-7-8: wdech przez 4 sekundy, zatrzymanie powietrza na 7 sekund, wydech przez 8 sekund.
  • Medytacja i mindfulness – praktyka uważności pomaga skupić się na teraźniejszości i ograniczyć negatywne myśli.
  • Relaksacja mięśni – stopniowe napinanie i rozluźnianie różnych grup mięśni redukuje napięcie w ciele.

  1. Aktywność fizyczna

  • Regularne ćwiczenia, takie jak bieganie, joga, taniec czy pływanie, pomagają rozładować stres i zwiększają poziom endorfin (hormonów szczęścia).
  • Nawet codzienne spacery mogą przynieść ulgę i poprawić nastrój.

  1. Zarządzanie czasem i obowiązkami

  • Planowanie – zapisuj zadania, ustalaj priorytety i dziel większe cele na mniejsze kroki.
  • Nauka mówienia „nie” – nie bierz na siebie więcej, niż jesteś w stanie udźwignąć.
  • Unikanie prokrastynacji – odkładanie obowiązków na później może potęgować stres.

  1. Zdrowy styl życia

  • Sen – wysypianie się (7–9 godzin dziennie) pomaga organizmowi regenerować się i lepiej radzić sobie ze stresem.
  • Zdrowa dieta – unikaj nadmiaru kofeiny i cukru, postaw na pełnowartościowe posiłki bogate w witaminy i minerały.
  • Ograniczenie używek – alkohol, papierosy czy inne substancje mogą chwilowo redukować stres, ale na dłuższą metę go nasilają.

  1. Wsparcie społeczne

  • Rozmowa z bliskimi – dzielenie się problemami z rodziną lub przyjaciółmi może przynieść ulgę.
  • Grupy wsparcia – wymiana doświadczeń z osobami w podobnej sytuacji może pomóc znaleźć rozwiązania.

  1. Znalezienie czasu na przyjemności

  • Poświęcanie czasu na hobby, muzykę, książki czy sztukę pomaga oderwać się od stresujących myśli.
  • Śmiech i poczucie humoru to doskonałe sposoby na rozładowanie napięcia.

  1. Zmiana sposobu myślenia

  • Akceptacja tego, na co nie masz wpływu – zamiast martwić się rzeczami, których nie możesz zmienić, skup się na tym, co jest w Twojej mocy.
  • Pozytywne myślenie – szukanie dobrych stron w trudnych sytuacjach może zmniejszyć poziom stresu.

  1. Pomoc specjalisty od zdrowia psychicznego

  • Współpraca z psychologiem lub psychoterapeutą to proces, który pozwala nie tylko zredukować stres, ale także lepiej poznać siebie, zwiększyć kontrolę nad emocjami i poprawić jakość życia.

 

Jak psychoterapia pomaga zwalczyć stres?

  1. Identyfikacja źródeł stresu

Psycholog pomaga określić, co dokładnie wywołuje stres – czy są to problemy w pracy, relacjach, nadmiar obowiązków, czy może negatywne schematy myślowe. Świadomość źródeł stresu to pierwszy krok do skutecznego zarządzania nim.

  1. Nauka technik radzenia sobie ze stresem

Specjalista dostosowuje techniki do indywidualnych potrzeb pacjenta.

  1. Praca nad myśleniem i emocjami

  • Wsparcie przy zmianie negatywnych wzorców myślowych na bardziej konstruktywne.
  • Rozpoznawanie i regulacja emocji – psycholog uczy, jak lepiej rozumieć swoje uczucia i radzić sobie z nimi w adaptacyjny sposób.

  1. Wsparcie emocjonalne i rozwój odporności psychicznej

  • Samo wyrażenie swoich uczuć i doświadczeń w bezpiecznej, pełnej akceptacji i zrozumienia przestrzeni może przynieść ulgę.
  • Psycholog pomaga budować odporność psychiczną, czyli zdolność do radzenia sobie z trudnościami i szybszego wracania do równowagi po stresujących sytuacjach.

Każdy reaguje na stres inaczej, dlatego warto eksperymentować i znaleźć metody, które najlepiej działają w Twoim przypadku.

Load More